Blog: ‘Een positieve bijdrage aan de omgeving’
10 juni 2020
Het bezoeken van scholen is een van de leukste kanten van mijn functie. Kort na de heropening van de vo-scholen voor alle leerlingen bezocht ik het Haagse Montessori Lyceum. Een paar dagen later ontving ik onderstaande brief van een van de leerlingen van deze school. Te mooi om hier niet integraal weer te geven.
‘Beste meneer Rosenmöller,
Als eerste zal ik mij even voorstellen; mijn naam is XX, ik ben 16 jaar oud en ik ben leerling van het Haags Montessori Lyceum klas 4 vwo. Ik benader u naar aanleiding van het gesprek dat wij afgelopen dinsdag hebben gevoerd over het feit dat we weer naar school mogen.
Ik vond het erg leuk om hier met u over gesproken te hebben en dit heeft mij aan het denken gezet. Al vier jaar loop ik rond met een bepaalde gedachtegang over het huidige onderwijssysteem en de toekomst hiervan. Om u in een paar zinnen een idee te geven: ik vind het belangrijk dat alle jongeren de vrijheid krijgen om zich te kunnen ontplooien en te ontwikkelen vanuit hun eigen talent. Van mijn opa heb ik geleerd dat als je doet waar je van houdt, je vanzelf gelukkig wordt. Gelukkige mensen zorgen automatisch voor een positieve bijdrage aan hun omgeving en daarom is het van belang dat de jongeren van nu gaan doen wat bij hen past. Zo kan een maatschappij compleet zijn en vanuit kracht functioneren. Educatie is dus erg belangrijk en het onderwijs moet daarom voortdurend mee groeien met nieuwe generaties. Met betrekking tot mezelf vraag ik me vaak af wat ik als persoon heb bereikt wanneer ik na 14 jaar met een schooldiploma weg loop dat bijna de helft van de Nederlandse bevolking ook heeft. Op welk moment in mijn schooltijd heb ik geleerd wie ik ben? Waar mijn interesses liggen? Maar misschien nog wel het belangrijkste; wat ik wil bereiken in het leven? Waar ligt de grens tussen wat ik belangrijk vind om te leren en wat voor mij bepaald wordt dat belangrijk is om te leren?
Ik stelde mijzelf de vraag: wat kan ìk doen om educatie zo leuk en efficiënt mogelijk te maken terwijl er toch vrijheid blijft om mijzelf te ontwikkelen?
Mijn school geeft mij de ruimte mijn mening te uiten en gaat waar dat kan in gesprek met mij om te kijken wat er mogelijk is binnen de school. Ondanks deze soepele omgang met leerlingen kan mijn school bepaalde zaken niet veranderen, maar staat zij wel open voor ideeën van leerlingen over het huidige onderwijssysteem. Zo ben ik op verzoek “buddy” geweest van een docent waarin ik feedback gaf op de manier van les geven. Toen u afgelopen dinsdag ineens naast mij stond heeft mij dat aan het denken gezet. Ik vind wat u en de VO-raad doen voor de jeugd erg inspirerend. Toen ik op de site keek van de VO-raad zag ik dat er nog geen ervaringsdeskundige, zoals ik, aanwezig is om mee te denken vanuit een ander perspectief en om die manier te helpen het onderwijssysteem te verbeteren.
Onze beider missies, ten aanzien van het tot hun recht komen van de individuele talenten van leerlingen, komen sterk overeen. Ik lees dat een doelstelling is om de kwaliteit en ontwikkeling van het voortgezet onderwijs te bevorderen. Toen ik ook nog las dat aanspreekbaar zijn een waarde is van de VO-raad, wist ik zeker dat we elkaar niet voor niets tegen zijn gekomen. Ik hoop dan ook enorm dat er een tweede gesprek plaats kan vinden om te kijken waar we de krachten met elkaar kunnen bundelen.
Ik zie graag uw reactie tegemoet!’
Als eerste zal ik mij even voorstellen; mijn naam is XX, ik ben 16 jaar oud en ik ben leerling van het Haags Montessori Lyceum klas 4 vwo. Ik benader u naar aanleiding van het gesprek dat wij afgelopen dinsdag hebben gevoerd over het feit dat we weer naar school mogen.
Ik vond het erg leuk om hier met u over gesproken te hebben en dit heeft mij aan het denken gezet. Al vier jaar loop ik rond met een bepaalde gedachtegang over het huidige onderwijssysteem en de toekomst hiervan. Om u in een paar zinnen een idee te geven: ik vind het belangrijk dat alle jongeren de vrijheid krijgen om zich te kunnen ontplooien en te ontwikkelen vanuit hun eigen talent. Van mijn opa heb ik geleerd dat als je doet waar je van houdt, je vanzelf gelukkig wordt. Gelukkige mensen zorgen automatisch voor een positieve bijdrage aan hun omgeving en daarom is het van belang dat de jongeren van nu gaan doen wat bij hen past. Zo kan een maatschappij compleet zijn en vanuit kracht functioneren. Educatie is dus erg belangrijk en het onderwijs moet daarom voortdurend mee groeien met nieuwe generaties. Met betrekking tot mezelf vraag ik me vaak af wat ik als persoon heb bereikt wanneer ik na 14 jaar met een schooldiploma weg loop dat bijna de helft van de Nederlandse bevolking ook heeft. Op welk moment in mijn schooltijd heb ik geleerd wie ik ben? Waar mijn interesses liggen? Maar misschien nog wel het belangrijkste; wat ik wil bereiken in het leven? Waar ligt de grens tussen wat ik belangrijk vind om te leren en wat voor mij bepaald wordt dat belangrijk is om te leren?
Ik stelde mijzelf de vraag: wat kan ìk doen om educatie zo leuk en efficiënt mogelijk te maken terwijl er toch vrijheid blijft om mijzelf te ontwikkelen?
Mijn school geeft mij de ruimte mijn mening te uiten en gaat waar dat kan in gesprek met mij om te kijken wat er mogelijk is binnen de school. Ondanks deze soepele omgang met leerlingen kan mijn school bepaalde zaken niet veranderen, maar staat zij wel open voor ideeën van leerlingen over het huidige onderwijssysteem. Zo ben ik op verzoek “buddy” geweest van een docent waarin ik feedback gaf op de manier van les geven. Toen u afgelopen dinsdag ineens naast mij stond heeft mij dat aan het denken gezet. Ik vind wat u en de VO-raad doen voor de jeugd erg inspirerend. Toen ik op de site keek van de VO-raad zag ik dat er nog geen ervaringsdeskundige, zoals ik, aanwezig is om mee te denken vanuit een ander perspectief en om die manier te helpen het onderwijssysteem te verbeteren.
Onze beider missies, ten aanzien van het tot hun recht komen van de individuele talenten van leerlingen, komen sterk overeen. Ik lees dat een doelstelling is om de kwaliteit en ontwikkeling van het voortgezet onderwijs te bevorderen. Toen ik ook nog las dat aanspreekbaar zijn een waarde is van de VO-raad, wist ik zeker dat we elkaar niet voor niets tegen zijn gekomen. Ik hoop dan ook enorm dat er een tweede gesprek plaats kan vinden om te kijken waar we de krachten met elkaar kunnen bundelen.
Ik zie graag uw reactie tegemoet!’
U begrijpt: we gaan elkaar weer spreken.